Δεν πά' να λένε ότι είσαι καλός άνθρωπος, με τους φίλους σου να είσαι "και γαμώ τα παιδιά", στην προσωπική σου ζωή να κάνεις αγαθοεργίες...

...αν δεν φέρεσαι σωστά εκεί που έχεις εξουσία, τότε ΔΕΝ είσαι καλός άνθρωπος.-

Μερικές φορές πετάω κι εγώ τις σπόντες μου για κάποιους...

Κατόπιν σκέφτομαι: "πω πω... κακία είπα τώρα...."

Αλλά, δε βαριέσαι! Αυτοί λένε χειρότερες!! Εδώ και χρόνια......

Πάντα έλεγα: "Ζώδια... Τί βλακείες;" Κι όμως, κατά καιρούς έχω παρατηρήσει τα εξής:

1) Βλέπω πως με κάποιους ανθρώπους που έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα ή με 1-2 μέρες διαφορά, έχουμε απίστευτα κοινά στοιχεία στο χαρακτήρα!

2) Υπάρχουν άτομα με τα οποία δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τίποτα! Και αυτά τα άτομα τυχαίνει(;) να είναι Ιχθείς ή Υδροχόοι!

3) Χθες το βράδυ κέρδισα στα χαρτιά!! Λένε πως "Όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη"... Αν ισχύει και το αντίστροφο; Και ναι, έριξα μια ματιά στα ζώδια σ' ένα περιοδικό και για τους Σκορπιούς είχε: Έρωτας: 1 αστέρι, Χρήμα: 5 αστέρια, Εργασία: 3 αστέρια.

Βρε λες; Μήπως ν' αρχίσω να πιστεύω στα ζώδια;;;

Εύχομαι σε όλους Καλή Χρονιά!

Το 2009 να πάει από 'κει που ήρθε και  να μην ξαναγυρίσει! Το 2010 που έρχεται να είναι πολύ καλύτερο, να φέρει περισσότερα χαμόγελα στα πρόσωπά μας, να πραγματοποιηθούν -αν όχι όλα, τουλάχιστον τα πιο σημαντικά όνειρά μας, να είμαστε πιο δημιουργικοί, να κάνουμε περισσότερο ωραία πράγματα, και πάνω απ' όλα να έχουμε την υγειά μας, περισσότερη αγάπη, περισσότερες ωραίες στιγμές, πιο καλή μουσική!

Και κάτι που διάβασα και μου άρεσε πολύ: Μια παράδοση των Ρώσων είναι την ώρα που αλλάζει ο χρόνος να ανοίγουν διάπλατα την πόρτα του σπιτιού για να φύγει ο παλιός και να μπει ο νέος χρόνος. Ας το κάνουμε κι εμείς λοιπόν! :)

Υ.Γ.: Άλλαξα και το theme του blog μου έτσι για να μπει πιο αισιόδοξα ο νέος χρόνος.. Και τώρα, κλείνω το PC για να ετοιμαστώ να βγω με φίλους! Καλά να περάσετε όπου κι αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε, και... καλή τύχη στα χαρτιά!!! Κι αν δεν μας "κάτσουν" τα χαρτιά, τότε έναν/μία καλό/ή γκόμενο/α!!!! ("Όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη", δε λένε;)

Αφιερωμένο σε όλους! Χρόνια πολλά σε όλους!!!! :)

Φεύγω!!!!!!! Καλό καλοκαίρι σε όλους, καλή ξεκούραση, καλά μπάνια και καλό μαύρισμα!!!!!

Καληνύχτα.

Εγώ δεν ξέρω αν θα προλάβω να κοιμηθώ απόψε... Έχω να παραδώσω άυριο 3 εργαστήρια, και πρέπει να κάνω κάποιες συμπληρώσεις στις εργασίες μου. Αν τις κάνω, θα έχω ελπίδα ότι μπορεί να τα περάσω. Γιατί τα άφησα για τελευταία στιγμή; Όντως, θα έπρεπε να τα είχα φτιάξει αυτά νωρίτερα. Το θέμα είναι αν βαριέται κανείς... Κι εγώ βαριόμουν πάρα πολύ να ασχοληθώ μαζί τους. Και εξακολουθώ να βαριέμαι. Αλλά θα τα παλέψω, γιατί δεν θέλω να κοπώ και σ' αυτά! Έτσι όπως πάμε, δεν θα τελειώσω ποτέ τη σχολή! Μου φτάνει το ένα εργαστήριο που κόπηκα! Το κακό είναι ότι με ενοχλεί και το χέρι μου. Αυτή η τενοντίτιδα είναι πολύ επίμονη. Σε όσους με ρώτησαν τι έχω πάθει στο χέρι (επειδή φοράω νάρθηκα) και τους είπα ότι έχω πάθει τενοντίτιδα, όλοι μου είπαν την ίδια λέξη: "Υπομονή!" Την ίδια λέξη ακούω και όταν εκφράζω την απόγνωσή μου με τα εργαστήρια και τις αλυσίδες. Υπομονή. Αλλά πού να τη βρούμε; Κι αν τη βρούμε, πόση να είναι πια; Υπάρχει κανένα μαγαζί που να πουλάει υπομονή, να αγοράσουμε κι εμείς λιγη; Ή μήπως περισσεύει κανενός λίγη υπομονή, να μου δώσει κι εμένα;

Καλημέρα σας.




Δεν έχω άλλη υπομονή

Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δίσκος: Χαμένες αγάπες - 2001

Δεν έχω άλλη υπομονή
δεν έχω που να ταξιδέψω
μου περισσεύει μια ζωή
δεν έχω που να την ξοδέψω
χειμώνιασε και μ' άφησες απ' έξω

Με χάδια πρόστυχα φτηνά
εγώ δεν πρόλαβα να παίξω
πάνω σου μόνο μια φορά
σαν δάκρυ πρόλαβα να τρέξω
χειμώνιασε και μ΄άφησες απ' έξω

Αγάπες έρχονται και πάνε
παίζουν μαζί μας σαν παιδιά
αγάπες που μας ξεπερνάνε
κι ύστερα γίνονται πουλιά
έλα, απόψε βάλε τα καλά σου
έλα, απόψε ντύσου γιορτινά
έλα, έλα και πάρε με κοντά σου
έλα, και μη με δώσεις πουθενά

Δεν έχω άλλη υπομονή
δεν έχω δρόμο να διαλέξω
μέσα μου ουρλιάζει μια φωνή
χωρίς εσένα πως ν' αντέξω
χειμώνιασε και μ' άφησες απ' έξω

Ακούγοντας τα τραγούδια, ξεχώρησα μόνο 6... Δεν πρόλαβα να σημειώσω τίτλους τραγουδιών, θα αναφέρω χώρες:

1. Αλβανία

2. Ρουμανία

3. Δανία

4. Φινλανδία

5. Σερβία

6. Πορτογαλία

Κι άλλα 6 για να συμπληρώσω 12άδα, τα οποία προέκυψαν από την ανασκόπηση (τυχαία σειρά):

Νορβηγία

Ισπανία

Τουρκία

Κροατία

Βοσνία & Ερζεγοβίνη

Γερμανία

Το χειρότερο απ' όλα, που δεν μου άρεσε καθόλου, αηδία απ' όλες τις απόψεις, ήταν αυτό του Αζερμπαΐτζάν... (sorry...)

Όσο για την Καλομοίρα... Ούτε κρύο ούτε ζέστη... Περισσότερο μου άρεσε (λέμε τώρα) όταν το είδα στον προκριματικό από το Αθηνών Αρένα...

Αυτά... Άντε να δούμε τώρα τα αποτελέσματα...

Ως γνωστόν, σήμερα ήταν σε πολλές σχολές οι προεδρικές εκλογές. Είναι η αλήθεια πως απ' το πρωί άρχισε λίγο περίεργα η μέρα... Χθες στη συνέλευση της σχολής μου, αποφασίσαμε αποχή από τις εκλογές και να μη γίνει κατάληψη. Πηγαίνω το πρωί στο ΤΕΙ και βλέπω πως η ανατολική πύλη (που χρησιμοποιεί ο περισσότερος κόσμος) ήταν κλειστή... Λέω, "τί στο καλό, το κλείσανε τελικά;;" Πήγα προς την κεντρική πύλη, όλα καλά. Μπαίνω μέσα, πολύ λίγος κόσμος... Αρχίζω να ξανα-αναρωτιέμαι... Μα τελικά δεν θα γίνουν μαθήματα σήμερα; Πηγαίνω πάνω, γίνονταν κανονικά. Είπα κι εγώ, θα έχανα το αγαπημένο μου εργαστήριο Μακέττας; (ένα εργαστήριο μ' αρέσει κι εμένα...) Τέλος πάντων, πάει κι αυτό...

Πάω σε κάποια φάση να βγω απ' το ΤΕΙ για να πάω απέναντι σ' ένα φωτοτυπάδικο, και διαπιστώνω πως σχεδόν όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες! Μου πήρε κανά τέταρτο κάνοντας κύκλους μέχρι να βρω μια ανοιχτή... Ό,τι να 'ναι σήμερα!

Εν πάσει περιπτώσει, μετά από κάποια ώρα μαθαίνουμε πως τα ΕΑΑΚ έκαναν κάτι επεισόδια, και μεταξύ των άλλων έσπασαν και μερικές κάλπες, οπότε αναβλύθηκαν οι εκλογές. Εμάς πάντως μας βόλεψε πάρα πολύ που έσπασαν τις κάλπες, γιατί τα κομμάτια τους μας χρησίμευσαν για βάσεις για τις μακέττες μας! Χαχαχα!

Τέλος πάντων... Τελικά, (μετά από όλον τον χαμό στη σχολή) δεν έγινε ούτε η συνέντευξη με τον Νότη Μαυρουδή, αφού λόγω κάποιων έκτακτων υποχρεώσεων αναγκαστήκαμε να αναβάλουμε τη συνάντησή μας για την άλλη εβδομάδα. Εντάξει, θα είμαι και πιο καλά προετοιμασμένη... Άλλωστε πάντα πιστεύω πως ό,τι γίνεται υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται.

Το πολύ ωραίο αυτή τη στιγμή, είναι ότι αύριο θα είναι κλειστή η σχολή μου, κι έτσι θα χάσω μια αηδία εργαστήριο που έχουμε! Τί ωραίο συναίσθημα που είναι, να ξέρεις ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα για αύριο, και επίσης πως δεν έχεις να ξυπνήσεις πρωί-πρωί!

Υ.Γ.: Να και η εν λόγω μακέττα, στο στάδιο που βρισκόμαστε τώρα... Αυτή η φωτογραφία είναι μόλις τη βάψαμε (με την καλή έννοια...)

Τι λέτε; Καλή;; :-)

Πέρασε κιόλας ένας μήνας χωρίς τον κ. Γιώργο... (καθηγητή μου στην σχολή / είχα αναφερθεί σε κάποιο προηγούμενο post) Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι "έφυγε" αυτός ο άνθρωπος! Έχω την αίσθηση πως έχει γίνει κάποιο λάθος, και πως (αν υποθετικά βρισκόμασταν μέσα σ' έναν υπολογιστή) κάποιος θα πατήσει ένα undo ή θα κάνει system restore από παλαιότερη ημερομηνία, και θα ανοίξει η πόρτα του εργαστηρίου και θα μπει ο κ. Γιώργος, χαμογελαστός όπως πάντα.

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που, τουλάχιστον, πρόλαβα και τον γνώρισα! Έστω και για λίγο...

Σήμερα ήταν το μνημόσυνο... Θα σταθώ σε κάτι πολύ ιδιαίτερο, που αξίζει να το δείτε.

Μέσα στη σακούλα του μνημοσύνου, υπήρχε κι αυτό το χαρτί. Τα λόγια (από μέρους μου) περιττεύουν...

Το απογευματάκι, όπως γύριζα από κάπου (το "πού" είναι προσωπικό δεδομένο και δεν το αποκαλύπτω, χεχεχε) είδα επί της Λεωφόρου Βουλιαγμένης μπάτσο να κάνει σούζα με μηχανή!! Ρε, να μην είχα μια κάμερα ή έστω μια φωτογραφική μηχανή εκείνη τη στιγμή! Τί άλλο θα δούμε;!

Την Πέμπτη το βράδυ, στη Διακοσμητική του ΤΕΙ Αθήνας είχαμε ένα πικρό, δυσάρεστο νέο... Δυστυχώς "έφυγε" ένας σπουδαίος καθηγητής και εξαιρετικός άνθρωπος, ο κ. Γιώργος Αγγελόπουλος, που δίδασκε στο εργαστήριο Μακέττας. Δεν ήταν ξαφνικό, το ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι, η απώλεια είναι πολύ μεγάλη. Ήταν από τους λίγους καθηγητές που ήταν αγαπητός σε όλους τους σπουδαστές, γιατί πραγματικά το άξιζε! Σήμερα το μεσημέρι τον αποχαιρετήσαμε...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παρουσία του στο εργαστήριο, τον τρόπο που μας έδειχνε πώς να φτιάχνουμε τις μακέττες, τις συζητήσεις για διάφορα θέματα πέρα απ' τα του εργαστηρίου, τα καλαμπούρια...

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε, στο πρώτο μάθημα μακέττας στο προηγούμενο εξάμηνο... Επίσης, τη στιγμή που διάβαζε για πρώτη φορά την κατάσταση με τα ονόματά μας για να μας μάθει σιγά-σιγά, και διαβάζοντας το όνομα μιας συμφοιτήτριάς μου, της Περσεφόνης, άρχισε να τραγουδάει "Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της Γης..."

Αντίο φίλε...

Βγήκαν οι βαθμολογίες κάποιων μαθημάτων σήμερα... Και... ΝΑΙ!! Επιτέλους! πέρασα ένα σπαστικό εργαστήριο που μας κάνει ένας πολύ σπαστικός καθηγητής, στο οποίο ο π@@$tης με είχε κόψει 2 φορές! Με 5,5 έστω, αλλά δεν με πειράζει καθόλου! Μια χαρά είναι το 5,5! Αρκεί που το πέρασα πια!! Πραγματικά έτσι και έπρεπε να ξαναπάρω αυτό το παλιοεργαστήριο, θα φουντάριζα από αίθουσα στον 3ο!! Ευτυχώς ΤΟ ΠΕΡΑΣΑΑΑΑ!!!

Εκτός αυτού, έχω περάσει και τα άλλα 2 που έχουν ανακοινωθεί!

Ένα απ' αυτά είναι η Κεραμική για την οποία έκανα λόγο σε προηγούμενα posts, με 7!

Ουφφφ!!

Άσχετο: ξαφνικά μου ήρθε να φάω λουκανικοπιτάκια... Πώς μου ήρθε τώρα...?

Χθες το πρόγραμμα είχε ...λιώσιμο σε εργαστήρια!
Ένα απ' αυτά, στο οποίο είχαμε τρελή δουλειά να βγάλουμε, ήταν η κατασκευή μιας μακέττας εσωτερικού χώρου. Το κακό με τη μακέττα, είναι ότι ενώ δεν φαίνεται να έχεις πολύ δουλειά, σου τρώει πολύ χρόνο, γιατί είναι πολύ λεπτοδουλειά και θέλει πολύ προσοχή για να την κάνεις καλά, και επίσης πρέπει να περιμένεις πολύ ώρα για να στεγνώσει κάτι που έχεις βάψει ή να κολλήσει καλά κάτι.
Έτσι λοιπόν, χθες είχαμε να βάψουμε και να κολλήσουμε τοίχους (εξωτερικούς & εσωτερικούς), να κολλήσουμε πόρτες και παράθυρα στους τοίχους, και επίσης να βάψουμε κάποια έπιπλα. Τα έπιπλα θα τα κολλήσουμε την άλλη φορά, και επίσης μένει να φτιάξουμε κάποιες λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα κουρτίνες, πίνακες, κλπ. Καλά πάμε...
Προς το παρόν έχω παραδώσει όλα τα εργαστήρια, εκτός από 2. Έφυγε το πολύ άγχος, όλα καλά... Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι έχει αρχίσει και μ' ενοχλεί το χέρι μου απ' την πολλή χρήση του mouse, κυρίως στο Autocad... Τί να γίνει; Θα περάσει κι αυτό...
Σήμερα -ευτυχώς- είναι Σάββατο και κατάφερα -επιτέλους- να κοιμηθώ λίγο παραπάνω! Τί λίγο δηλαδή; Μέχρι τις 12:30 κοιμόμουν!

Πάντως, σχετικά με τη σχολή μου, όλα είναι πολύ καλύτερα τώρα σε σχέση με τις αρχές! Όταν είχα ξεκινήσει τη σχολή μου, έλεγα "Μου αρέσει η σχολή μου - Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι στη σχολή μου". Στα πρώτα εξάμηνα, πολλά παιδιά είχαν ψωνιστεί, την είχαν δει καλλιτέχνες! Επίσης υπήρχε πολύ η νοοτροπία πώς να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου... Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το πράγμα! Μια φορά μάλιστα μου είχε συμβεί κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ και μου έκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση!
Μέχρι τότε νόμιζα πως για να μάθεις κάτι, αρκούσε να ρωτήσεις κάποιον. Πώς να φανταζόμουν ότι ακόμα κι αν ρωτούσες δεν θα μάθαινες; Συνέβη κι αυτό! Σε κάθε εξάμηνο πρέπει να κάνουμε ανανέωση εγγραφής. Συνήθως όταν είναι περίοδος εγγραφών δεν γίνονται μαθήματα, είναι αποκλειστικά οι εγγραφές. Κάποια φορά, μαζί με τις εγγραφές είχε γίνει σ' ένα εργαστήριο και λίγο μάθημα. Απλώς τους είχαν πει τί να φέρουν για την άλλη φορά. Λογικά πρέπει να υπήρχε κάποια ανακοίνωση γι' αυτό, αλλά δε την είχα δει. (με τέτοιο χαμό που γίνεται με τις ανακοινώσεις...) Επειδή κάτι άκουσα για μάθημα, ρώτησα μια συμφοιτήτριά μου τί ακριβώς έγινε. Και... δεν μου είπε! Μου είπε ότι δεν έγινε κανένα μάθημα, με αποτέλεσμα να πάω μετά εγώ την επόμενη φορά σαν τον μαλάκα χωρίς να έχω μαζί μου τίποτα από υλικά! Το συζητούσα αυτό με έναν συμφοιτητή μου Κύπριο, ο οποίος είχε πάθει πιο πριν από μένα ακριβώς το ίδιο πράγμα και μου είπε το εξής: "Μην περιμένεις να σου πει κανένας τίποτα. Πρέπει να τα βρίσκεις όλα μόνη σου..." Ακολούθησα τη συμβουλή του και δεν "την πάτησα" ξανά.

Τώρα πάντως είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Σα να ωρίμασαν όλοι και έφυγε η ψωνάρα από μέσα τους. Επίσης, υπάρχουν πολλά εργαστήρια που γίνονται σε ομάδες, κι έτσι αναγκαστικά πρέπει να συνεργατείς με κάποια παιδιά. Και έχει σταματήσει να κοιτάει ο καθένας μόνο την πάρτη του. Μέσα απ' αυτές τις συνεργασίες γνώρισα παιδιά στα οποία μπορώ να βασιστώ, κι εκείνα μπορούν να βασιστούν σ' εμένα. Τώρα πια λέω "Μου αρέσει η σχολή μου", σκέτο.

Αν χθες είχα τα νεύρα μου, σήμερα έχω 10 φορές τα νεύρα μου! Από το πρωί παρέδιδα (κι άλλα) εργαστήρια!

Βέβαια, για να πω την αμαρτία μου, φταίω κι εγώ για τα νεύρα... Αν δεν τα άφηνα όλα για τελευταία στιγμή, θα 'ταν πολύ καλύτερα τα πράγματα!

Εργασία που γίνεται χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί, για να παραδωθεί σήμερα το πρωί... Σας θυμίζει κάτι; Φαντάζομαι πολλοί θα το έχουν κάνει αυτό!

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Νταλάρας και με "βοηθάει" με τις εργασίες μου! Γιατί εργασία χωρίς Νταλάρα (ή μουσική γενικότερα) δεν γίνεται!!

Αλλά δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το να σου τυχαίνουν τελευταία στιγμή ένα κάρο αηδίες!

Χρειαζόμουν απαραιτήτως κόλλα για να φτιάξω κάτι αηδίες για την παρουσίαση μιας εργασίας, και διαπίστωσα ότι:

-την υγρή κόλλα την είχε δανειστεί κάποια στιγμή ο πατέρας μου για να κολλήσει κάτι, τη μισοτέλειωσε, και δεν μου έφτασε για όλα όσα ήθελα να κολλήσω!

-η τύχη της stick αγνοείται

-στη logo στιγμής είχε κολλήσει το καπάκι και δεν άνοιγε!

Ευτυχώς είχα τουλάχιστον χαρτοταινία...! Έκοψα κομματάκια, τα τύλιξα ρολό με την κόλλα προς τα έξω, και κόλλησα τα παπαροχαρτονάκια μ' αυτόν τον τρόπο... (απ' το τίποτα...)

Και η δεύτερη αναποδιά: το άτιμο το Autocad δεν εμφάνιζε σωστά τους ελληνικούς χαρακτήρες στον υπολογιστή του φωτοτυπάδικου! Κι έπρεπε εκείνη τη στιγμή να ξαναγράψουμε κάτι πράγματα για να εμφανιστούν κανονικά!

Μέσα σ' όλα αυτά, άρχισε σήμερα και η προπώληση για το αφιέρωμα στο Ρεμπέτικο, με τον Νταλάρα στο ΜΜΑ! Και φυσικά δεν γινόταν να πάω στην προπώληση επειδή είχα να παρουσιάσω σ' ένα εργαστήριο! Ευτυχώς με έσωσε μια φίλη μου που μου έβγαλε εισιτήρια! Πάει κι αυτό...

Τώρα είχα ένα κενάκι για 1 ώρα, και είπα να ξεσπάσω στο blogάκι μου... Α, ρε blogάκι!

Σε 5 λεπτά περίπου έχω εργαστήριο Κεραμεικής! Πάλι μες στους πηλούς θα γίνω... Πάντως είναι ωραίο εργαστήριο, φτιάχνουμε διάφορα πραγματάκια...

Έχουμε και λέμε: 2-3 βαζάκια... 1-2 διακοσμητικά κουτάκια... Ολόκληρη προίκα!

Βέβαια, η μέρα δεν τελείωσε ακόμα... Ένας Θεός ξέρει τί άλλο θα πρέπει να κάνω σήμερα!

Εν τω μεταξύ πέρασε η ώρα... Φεύγω, πάω στο μάθημα. Και τώρα ΤΡΕΧΟΥΜΕ! Προς τα πού όμως;...

Η φωτό είναι άσχετη. Την διάλεξα γιατί με ηρεμεί η θάλασσα...

...όχι! Δεν ρεμβάζω! Τρέχω! Συνέχεια! παραδόσεις εργαστηρίων, κι άλλες παραδόσεις εργαστηρίων, πιο πολλές παραδόσεις εργαστηρίων... Τα νεύρα μου...

Θέλω να φωνάξωωωωω! Αν φωνάξω όμως, θα γυρίσουν όλοι και θα με κοιτάνε περίεργα...

Γι' αυτό λοιπόν θα βάλω αυτόν εδώ τον κύριο να φωνάξει για μένα...

Γειά σου ρε Πέτρο!

...χτενίστηκα το πρωί πριν φύγω απ' το σπίτι; ή όχι;...

Σήμερα είχα να παραδώσω κάτι εργαστήρια, και επειδή -κλασσικά- είχα κάτι εκκρεμότητες, για να τα ολοκληρώσω όλα ξενύχτησα μέχρι τις 3.30-4.00. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να με πάρει ο ύπνος το πρωί, παρόλο που χτύπησε το ξυνπητήρι. Και μετά έτρεχα...

Τουλάχιστον, ξεμπέρδεψα μ' αυτά τα εργαστήρια! Έχουμε και συνέχεια βέβαια, αλλά ένα-ένα ας φεύγουν! Ας τα περάσω, ακόμα και με πενταράκι, και μια χαρά θα είναι!

Καλημέρα σας! :-)

Υ.Γ.: Η "αγαπημένη" μου φράση για σήμερα: "ο χαμός ο μέγας!"

Τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω, τρέχω...

...

...

...

Ακόμα εδώ είμαι ???

ΖΗΤΗΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ

Γερανός για να με σηκώνει το πρωί!!

ΘΑ ΒΡΙΣΩ!

Αν όντως ισχύει αυτό που λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε... γ@mη$σέ τα!

Δεν έχουν περάσει ούτε 2 ώρες που είμαι εκτός σπιτιού και κατάφεραν να μου τη σπάσουν -αλλά πολύ- δύο συγκεκριμένα πράγματα...

Πρώτον: Στο λεωφορείο!

Βρισκόμασταν στο "σχολικό" λεωφορείο, express, που πηγαίνει απ' το σταθμό του μετρό στη σχολή, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Και ξαφνικά πηγαίνει έναα παπούδι στον οδηγό, κι αρχίζει να του φωνάζει: ΕΧΩ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ! ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ! ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΗΛΗΚΙΩΜΕΝΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ! κλπ. κλπ.! Αν δε βλέπουμε πού μπαίνουμε, ο οδηγός τί μας φταίει;;;! Το γράφει ξεκάθαρα πάνω το λεωφορείο ότι είναι σχολικό! Στραβωμάρα ρεεεε!!! Εννοείται πως πάντα δείχνω κατανόηση στους ηληκιωμένους, αλλά όχι στους κάφρους ηληκιωμένους! Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι! Είναι που δεν αντέχω τη φασαρία, όλη η βαβούρα της Αθήνας μ' έχει κουράσει τρομερά, ε δε μπορώ ν' ακούω και μ@^@κ|e$ τέτοιου τύπου! Αμάν πια! Κι αυτό το "Είμαι ηληκιωμένος" το 'χουνε κάνει ψωμοτύρι πια! Ο παππούς μου, για παράδειγμα, γιατί δε λέει ποτέ "μα είμαι ηληκιωμένος" κλπ. κλπ???

Δεύτερον: Στη σχολή!

Ακόμα πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου εδώ, και σπάστηκα τρομερα! Στη σχολή έχει (ή μάλλον είχε) μερικά ATM. Λέω "είχε" γιατί μερικά κωλόπαιδα τα έχουν ξηλώσει! Δεν ξέρω τι σκατά έχουν στο μυαλό τους! Νομίζουν ότι έτσι κάνουν επανάσταση! Σπάζοντας και ρημάζοντας! Εμ, όχι φίλε μου, αυτό δεν είναι επανάσταση, αυτό είναι βανδαλισμός! Σήμερα λοιπόν, ξέχασα να πάρω λεφτά από κάποιο μηχάνημα στο μετρό, και στη σχολή δεν υπάρχουν πλέον ATMs που να δέχονται την κάρτα μου! Τώρα είμαι με 2 ευρώ και κάτι! Και δεν υπάρχει κοντά καμία τράπεζα! Ή που θα πρέπει να τρέχω στου διαόλου τη μάνα μεσ' τη ζέστη, ή να δανειστώ (αλλά πόσα να δανειστώ;;), ή να μη φάω!

Αμα πλακώσω κανέναν στο ξύλο θα φταίω τώρα;;; Ε; Θα φταίω;;;;!!!

Όπως είχα πει και στο post “Απίστευτες συμπτώσεις”, ήρθε η ώρα (ή μάλλον βρήκα το χρόνο) να γράψω για την εκδρομή!

Την Τρίτη που μας πέρασε (12/6) πήγαμε με τη σχολή μια “εκδρομούλα” στην Αίγινα. Βασικά δεν ήταν καθαρά εκδρομή, αλλά για ένα εργαστήριο. Σχέδιο υπαίθρου… :-D

Το θέμα ήταν να ζωγραφίσουμε κάτι με θάλασσα. Συναντηθήκαμε το πρωί στις 7 και κάτι στον Πειραιά, και στις 8 παρά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.

Μα πώς με αντιλαμβάνονται τα κανάλια και τρέχουν πίσω μου…

Στις 8 σαλπάραμε. Εννοείται πως ανεβήκαμε αμέσως στο κατάστρωμα, στην πρύμνη και χαζεύαμε τη θάλασσα.

Κάποια στιγμή μαζεύτηκαν από πάνω μας γλάροι, πολλοί γλάροι, και ακολουθούσαν το πλοίο! Ήταν πολύ όμορφοι! Δεν είχα ξαναδεί γλάρο από τόσο κοντά! Μάλιστα, όπως προχωρούσε το πλοίο και πετούσε κι ο γλάρος, φαινόταν ακίνητος! Πότε-πότε γυρνούσαν τα κεφάλια τους και μας κοιτούσαν. Κάποιες κυρίες είχαν πάρει κάτι κριτσίνια, τα κρατούσαν ψηλά, και βούταγαν οι γλάροι και τα άρπαζαν απ’ το χέρι τους! Κατάφερα και φωτογράφησα μερικούς γλάρους…

Έναν τον “πέτυχα” και σε κοντινό πλάνο!

Όταν αποβιβαστήκαμε στην Αίγινα, περπατήσαμε κάμποσο και φτάσαμε στο μέρος που καθίσαμε για σχέδιο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, φωτογράφησα και … ένα όμορφο αμάξι μ’ ένα άλογο…

Όταν είδα το μέρος, δε μου χρειάστηκε πολύ ώρα για ν’ αποφασίσω τι θα σχεδιάσω…

Αυτό:

Ξεκίνησα λοιπόν, το σχέδιο. Ξαφνικά κάποια στιγμή είδαμε έναν άνθρωπο μέσα στο σκάφος, μάλλον θα ‘ταν ο ιδιοκτήτης του! Και φοβηθήκαμε μη μας πάρει το “θέμα”!! Τελικά δε το πήρε (ουφ!) Ωστόσο ξεδίπλωσε λίγο το πανί…

Αλλά δεν ήταν και τραγικά τα πράγματα. Τελικά στο σχέδιό μου το άφησα με το πανί μαζεμένο, έτσι όπως το ‘χα σχεδιάσει εξ’ αρχής.

Όταν τελειώσαμε το σχέδιο, πήγαμε για μπάνιο σε μια παραλία λίγο πιο πέρα απ’ το σημείο που καθόμασταν πριν. Έγιναν τα κλασσικά σχόλια για μαγιώ… Και τα κλασσικά πειράγματα: όσες είχαν μπει στη θάλασσα κορόιδευαν τις υπόλοιπες που δε μπορούσαν να μπουν, λόγω κρύου νερού και μυτερών βοτσάλων…

Μετά το μπάνιο, κι αφού κοκκινίσαμε απ’ τον ήλιο (!-να πω ότι ήταν το πρώτο μπάνιο), πήγαμε για φαγητό σ’ ένα ταβερνάκι εκεί κοντά. Απ’ έξω είχαν κρεμασμένα κάτι χταποδάκια, ένα εκ των οποίων τιμήσαμε δεόντως!

Και φυσικά να μην παραλείψω να σας δείξω και το …“έργο τέχνης”… (ο Θεός να το κάνει…)

Αυτά τα ολίγα… Ήταν πάντως μια πολύ ωραία αλλαγή στην καθημερινή μας ρουτίνα. Συμφωνείτε; ;-) :-)

Ως γνωστόν, κυκλοφορώ μονίμως με το mp3 στ' αυτιά...

Επειδή βαριόμουν ν' ακούω τα τραγούδια συνέχεια με μια συγκεκριμένη σειρά όπως τα βάζω στις διάφορες playlists που φτιάχνω, πάτησα απλώς το shuffle και τα άφησα να παίζουν με τη σειρά που "ήθελε" το mp3 μου, ώστε να έχει και λίγο suspence...

Και ήρθε μια σειρά συμπτώσεων... Γιατί όπως λέει κι ένα τραγούδι "Τίποτα δε γίνεται τυχαία"...

Λοιπόν...

Με το που σαλπάρει το πλοίο για Πειραιά(*), αρχίζει να παίζει "Το πλοίο θα σαλπάρει"!

Ανεβαίνω στο κατάστρωμα, και κάθομαι στην πρύμνη και χαζεύω τη θάλασσα. Ξαφνικά έρχονται από πάνω μου γλάροι. Πολλοί γλάροι! Και αρχίζει να παίζει το τραγούδι "Η ροδιά", που λέει στο ρεφρέν "Πάνε κι έρχονται οι γλάροι λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι"!

Φτάνω στον Πειραιά. Και με το που πατάω το πόδι μου στη στεριά αρχίζει να παίζει το "Παποράκι του μπουρνόβα και καρότσα της στεριάς, πόσα τάλιρα γυρεύεις στον Περαία να με πας"!

Πηγαίνω στο σταθμό του τραίνου. Και με το που μπαίνω μέσα, ξεκινούν τα "Έρημα χωριά", που ο πρώτος του στίχος λέει "Έρημα χωριά, μές στο τραίνο για τα σύνορα"!

Φτάνω κάποια στιγμή στη στάση "Βικτώρια". Και αρχίζει το "Στη λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια" με τον Βασίλη!

Μετά απ' όλα αυτά τί να πω;;;!

Δε λέω τίποτα.

(*) κάποια στιγμή θα γράψω και για την εκδρομούλα... ;-)

Τις τελευταίες 2-3 μέρες μ' έχει πιάσει μια τραγική βαρεμάρα... :-(

Βαριέμαι τα πάντα! Βαριέμαι να δουλέψω, βαριέμαι να πάω κάπου, βαριέμαι να μιλήσω, βαριέμαι να φάω, βαριέμαι να κοιμηθώ... Πήγα στη σχολή και δεν είχα κλιμακόμετρο, μόνο και μόνο γιατί το πρωί βαρέθηκα να κάνω την απλή κίνηση να το βάλω στην τσάντα μου! Το πρωί στο metro, δεν πήρα (τζάμπα) εφημερίδα, γιατί ...βαριόμουν να πάω δυό βήματα πιο 'κει για να πάρω! Δεν ήπια καφέ, όχι γιατί δεν είχα χρόνο ή λεφτά, αλλά γιατί βαριόμουν να περιμένω στην ουρά! Έλεγα μετά το μάθημα να κάνω μια βόλτα από Metropolis κλπ. Τελικά δεν πήγα γιατί ...βαριόμουν να μπαινοβγαίνω στα metro! Κάθομαι εδωπέρα με την τσάντα στους ώμους, γιατί ...βαριέμαι να τη βγάλω! Είμαι ακόμα με τα ρούχα που φορούσα έξω γιατί ...βαριέμαι να αλλάξω και να φορέσω φόρμα! Μπαίνω να δω ένα topic, και όπως μπαίνω ξαναβγαίνω γιατί ...βαριέμαι να διαβάζω! Έχω πάνω στο γραφείο μου ένα βιβλίο και δεν κάνω την απλή κίνηση να το βάλω στο ράφι που είναι ακριβώς μπροστά μου γιατί ...βαριέμαι! Βαριέμαι ακόμα και να δω τηλεόραση! Βαριέμαι ακόμα και να παίξω παιχνίδι στον υπολογιστή! Άραγε θα στρωθώ αργότερα να κάνω κανένα σχέδιο;;; Ή θα βαριέμαι όλη μέρα;; Το βράδυ θα πέσω να κοιμηθώ;; Ή θα βαριέμαι να σηκώσω το σεντόνι;; Τι κακό είναι αυτό μ' εμένα;;!!!!

Υ.Γ.: Εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που κάθισα να γράψω γι' αυτή την κατάσταση στο blog...

Τελικά πώς το λένε το παλληκάρι;

Σαρδέλ;

Σαμπρέλ;

??????????????????

Σήμερα σ' ένα κενό που είχα μεταξύ δύο εργαστηρίων, πήγα και παρακολούθησα μια ορκομωσία. Ήταν σ' ένα αμφιθέατρο, και περίπου 30 φοιτητές και φοιτήτριες πήραν σήμερα τα πτυχία τους! Είχαν μαζευτεί συγγενείς των παιδιών, φίλοι, συμφοιτητές... Φωτογράφοι... Κάποιοι απ' τους δικούς τους , απ' ότι είδα, είχαν φέρει και ερασιτεχνικές κάμερες... Επικρατούσε μια γενική χαρά, ευτυχία... Χαμόγελα... Συγκινήσεις...

Μπορώ να πω πως ζήλεψα... Με την καλή έννοια!

Θέλω κι εγώ πτυχίο!!!

Αλλά έχω ακόμα σίγουρα 2 χρόνια μπροστά μου γι' αυτή τη στιγμή...

Και η ιδέα, όσο μ' αρέσει, άλλο τόσο με αγχώνει...